okse

Gevleugelde waarheid 1

woensdag 21 januari 2015

Gevleugelde waarheid 1

Gevleugelde waarheid 1

Eiland van de vogels - 1

Geschreven door mobar

donderdag, 07 april 2011 16:18

"Neophron percnopterus, Aquila chrysaetos, Haliaeetus albicilla, Hieraaetus fasciatus" Thomas spreekt de namen voorzichtig uit, met een Katholieke plechtige toon in zijn stem. Maar plots reageert hij achterdochtig, kijkt hij indringend naar zijn verlegen vriend, die in de luwte van een boom staat. "Ik zal je naam nooit aan iemand verklappen". De jongensstem klinkt bijna afkomstig van buiten de aarde. Een metafysische bescheidenheid klinkt er in door. Een zwijgen der planeten. Vergeten der talen, verdwalen. Misschien dat deze stem, de werkelijkheid kan veranderen. Iets van alle waanzin kan relativeren. De wereld weer het normale ritme laten hervinden, van opstaan zonder dromen, en klaarheid voor de waarheid. "En ook nooit iets over de kist.... " “Ik zal ook nooit iets over de kist verklappen.” Er wordt iets gezegd over de waarheid. Maar misschien is die niet voor beide vrienden hetzelfde. Ze kennen elkaar uit een verleden, een leugenachtig verleden vol verzonnen personen, niet bestaande ouders. De leugenachtige mensen zijn uit de werkelijkheid verdwenen, ze denken anderen te belazeren. Maar ze belazeren meestal zichzelf, met alle rancune, alle haatdragende wortels. Ze moeten geen ruzie maken waar de kinderen bij zijn. Kinderen hebben ouders niet zelf gekozen. Er zijn nog steeds kinderen met een onzichtbare naam, een andere persoonlijkheid om in de waarheid te vluchten. Er zijn nog steeds kinderen met een naamloos, anoniem bestaan. "Neophron percnopterus, Aquila chrysaetos, Haliaeetus albicilla, Hieraaetus fasciatus" Thomas spreekt voorzichtig, een Katholieke plechtige toon in zijn stem. Voor het eerst die middag glimlacht Florian. © april 2011, mobar

 

Nooit voorbij gegaan .

Nooit voorbij gegaan
.

Probeer het geheim te omvatten
hoe wij samen ooit dronken de nacht
het nieuwe jaar zojuist begonnen
.
in bekoring scheen de maan
een schemerlamp vol dieper inzicht
altijd tussen een glimlach
.
alsof het schip zojuist gezonken
in woorden nooit uitgesproken
nachtverblijf van de eenvoud
.
jij naakter nog dan ik
met kapot geknuffelde teddyberen
zo anders dan mijn essentiële ik
.
want ik zou het zo weer overdoen
totdat de liefde weer bestaat
zal ik de maan naar je toetrekken
.
de nachtdromen toedekken
voor het eerst helemaal alleen
tijdens jouw veel te korte leven.
.

De ik die hij

De ik die hij geworden is

Hersensprookjes - Dieren

Geschreven door mobar

zondag, 26 december 2010 15:14

Een wild vreemd iemand brengt, ongevraagd en met veel drama, 's avonds laat hevige emoties over aan iemand die hij of zij verder nauwelijks kent en die zijn eigen sores heeft. Een schizofrene broer, die gedwongen in een zaal moet slapen, vanwege de vorst en zijn lekkende tent. Een verwarde moeder, die niet uit haar eigen verhaal kan geraken. Een druk op de muis en de emailboodschap is weg, verzonden naar Ed Eppelin. Ed Eppelin verroert zich niet, blijft rustig en beleefd lezen, en geeft alle antwoorden op diepzinnige vragen. De mens ergert zich aan een ander, vanwege eigen verlangens, het meest kenmerkende van aandacht is, dat je het eigenlijk niet nodig hebt, zodra je het kunt geven. De wereld is overzichtelijk, Ed Eppelin heeft geen verlangens. Het enige bezit dat hij koestert is een roeiboot. Een roeiboot die hij heeft gekocht, met het geld, dat hij spaarde met een krantenwijk. Zijn eigen roeiboot, ligt trots aan de kade. De plek aan het water waar hij vanavond naar toe loopt. Ieder mens is uniek, en plukt wijsheid vooral uit eigen ervaring, Ed Eppelin heeft ervaring met roeien. Ed Eppelin heeft al eerder kennisgemaakt met ongevraagde e-mail en postberichten van mensen die hij verder niet kent of wil leren kennen. Mensen die assertiviteit en agressie verwarren, en doorgaans slechts vooroordelen spuien, die aan hem, gezien zijn levensstijl verder niet besteed zijn en waar hij verder geen notie aan heeft. Omdat hij het aanstellerij vind, met het moraal te koop lopen, om aan status te winnen, zonder er zelf maar iets tegenover te zetten. Ed Eppelin hoeft ook niet lief te zijn, laat dat lieve maar weg voor zijn naam, hij is hier niet voor de stroop op de mond, of de irrationaliteit van zweverige mensen, die de werkelijkheid niet van fictie kunnen onderscheiden. Dromen niet van bedrog, waarheid niet van toeval. Erotiek niet van de zondeval, het ego niet van de ziel. Ed Eppelin heeft zijn eigen sores en moet het maar alleen zien te redden. Ed Eppelin doet dat met de riemen die hij zichzelf tot dan toe heeft aangemeten, zoals een zeerover een gehaakt vest. Hij is op weg in zijn roeiboot naar een vogeleiland, het gevleugelde eiland van de gezonde ziel. Het gezonde eiland waar hij zich zonder betutteling kan vermaken. Manipulatie is niet aan zijn mannenziel besteed, achterlijke religieuze denkbeelden evenmin. Alle vooruitgang wordt in de kiem gesmoord door denkbeelden die onveranderd woekeren, maar Ed Eppelin steekt zijn mannenkop in de wind. Als hier geen enkele discussie mogelijk is, dan maar lezen en je kop houden, zodat de schapen weer rustig kunnen grazen in een overzichtelijke weide, zonder boze wolven, die zonder liefde zijn geschapen. En het leven liever in kleuren zien. Die zonder liefde zijn opgegroeid, en die zonder liefde zullen doodgaan, omdat ze niet in God geloven, zo gaan alle geruchten. De tamme, burgerlijke zuchten. Niemand weet meer werkelijk wie ze zijn, maar we moeten een dam opwerpen. Er mag niemand meer ontsnappen, alles onderwerpen aan kritiekloze middelmatigheid, omdat smaak de kwaliteit garandeert en iemand die geen smaak heeft is verwerpelijk, niet vriendelijk, ongepast brutaal. Wat denken ze wel? (vraagteken) Wat denken ze wel? (uitroepteken) Wat denkt hij wel. (uitroepteken.) Er moet ergens nog liefde zijn. Zijn roeiboot vaart op volle zee. De schuimende golven slaan tegen de houten zijkant van de boot. De boot komt schuin te liggen, maar valt dan weer goed tussen de golven. Het is hard werken om de boot op koers te houden. Alle spierkracht in zijn armen, schouders moet hij aanwenden om dit afschuwelijke avontuur te overleven. In de verte ziet Ed Eppelin een vogeleiland. Met alle spierkracht in zijn mannenlijf rukt hij aan de roeispanen om het vogeleiland te bereiken. Het gaat moeizaam, de worsteling met de golven en de wind, hij is doorweekt van het overslaande zeewater, maar het gaat hem lukken. Langzaam beweegt de roeiboot op de schuimende golven richting het eiland van de gezonde ziel. Nog even door zetten met al zijn kracht. Daar is het strand. Er moet toch nog ergens ware liefde zijn. Hij springt uit de roeiboot met zijn benen in het water en trekt de houten boot op het strand. Hij loopt het eiland op en komt in een prachtig bos. Ed Eppelin ruikt de geur van gevallen herfstblad, en besluit dan toch die brief te schrijven. Hij maakt zijn rugzak open en haalt het grijze schrift te voorschijn en begint eindelijk met het schrijven van een brief aan James Absurdy, de schrijver van de misdaadroman Joop, die hij ooit in een ruk uitlas, zomaar gedreven door het leven. © december 2010, mobar

 

Nachtzweet

Geschreven door mobar

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.

 

© Copyright Henk van Dijk

Dus jij was het

Geschreven door mobar

Die vertwijfelde gek die onder mijn bed mijn natte dromen droog wreef ik wist het eigenlijk niet dat dwergen ook liefde konden doen zoals tuinkabouters, en ruziezoekers maar ik had al mijn plunje er waren huisvrouwen op afstand die voor een kwartiertje van mij hielden ik was dan de man die op hun land stond dus zo gek ben je toch niet omdat de letter der wet zei, jij bent ik jij gaat voortaan als ik door het leven en steelt de woorden uit mijn mond ik denk dat uiteindelijk alles uitkomt op de oudere lezer of onder de oudere lezer als verhalen uit een donkere periode met enkele lichtpunten in de vorm van de huiskat en zijn gevolg niets van waar de mens stamt af van een boom de appels en een blauwe lucht en heeft geen dromen, heimwee meer te vrezen.

 

© Copyright Henk van Dijk

Gedachteloze dromen

Geschreven door mobar

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters uit een onzichtbaar alfabet zelfs geen schim kan voor de punt iets stichten of de leegte zonder zin verlichten.

 

© Copyright Henk van Dijk