Dieren van maart 21 -30 2011

Geschreven door Sally Winterflow

Vlinders: Dagpauwoog, kleine vos Vogels: Veldleeuwerik Ttiftjaf

Drink nu

Geschreven door Saartje Saffrilon

Drink uit de zoetste dromenbron van taal en echte woordenkeuze lees de letters en wees stil je begeeft je tussen geletterde reuzen   vaak zonder licht, uit het gesticht trekken ze lange clowneske neuzen naar  een ieder die het leven blieft zo blijven ze bij zichzelf geliefd.

Stad in schemerverlangen (Miniatuur)

Geschreven door mobar

Nog een keer daalt de herinnering naar toen, die dag, de mooie bloemen. Er bestond onvoldoende tijd, en er was weinig geluk. De stad rook naar voorjaar en zuurstof. Jij zou je nergens mee bemoeien maar stond plots op de stoep met vragen waarop Violette geen antwoord wist. En toen je weer weg was hees ze haar broek op, vroeg zij zich af waar je was gebleven. Zij bleef alleen in dat leven van louter liefde geven. In de natuur die voorbij kwam filosofeerde ze niet over twijfel. Violette liep niet mee met het nieuws om in de oude Volksbuurt te schrijven over een poëtische werkelijkheid die zich daar ergens zou moeten bevinden. Toen de cabaretier even niet oplette was de snotneus werkelijk zichzelf, geheel ontdaan voor altijd pleite. In mistig schemerverlangen wuifden bloemen naar de woordenzee, in haar dagboekje opgeschreven, gaf ze wijze aanwijzingen aan de oude man. De hulpbehoevende zonderling die bleef vrezen voor de afstand. Het was misschien een mystieke werkelijkheid die alleen in dromen bestond, die een gevoel gaf aan de stad, toen jij als minnaar was verdwenen. Als een dauwdruppel die niet kon wachten op het zonlicht tussen woorden die door het verstandsbeeld niet bestonden zonder bestaansrecht, was je opgelost in warmte van genegenheid, zonder afscheid te nemen.

 

Meer van het Circus

Geschreven door mobar

Het is zomermiddag bij het bonte circus, de vier circuspaarden rusten in de schaduw van de vier groene bomen bij de rivier. Ze zijn nu een behoorlijk eind naar het zuiden, Alfons, Arnold, Alberto, Anita, Esther, Hubert, Florian en de andere artiesten van het circus. Ze lezen de vier plannen voor de nieuwe circusvoorstelling. Er gaan vier belangrijke zaken veranderen. Een kalende man met een grijze gloed over zijn baard praat met tuinkabouters, plastic, polyester, beton, hout, koper, metaal, het maakt niet uit waarvan ze zijn gemaakt. De grijze man praat met tuinkabouters over regering, politiek, seks, liefde en de maatschappij, uit alle lagen van de beschaafde bevolking. Op een zonderlinge zomerdag zet een verliefd Roodkapje een handtekening in een oude agenda uit een andere tijd, die zij vond bij de vierkante vijver. Het Middeleeuwse kasteel, het vierkante vismeer en de ophaalbrug, worden overgedragen aan James Absurdy, de Amerikaanse schrijver. Voor de voltooiing van zijn nieuwste roman. “ Het beste geluk is gratis ” heeft hij innerlijke rust nodig. In een dagboek staat geschreven: Het is nu vier minuten over vier op vier september, precies vier jaar geleden, toen de vierde jaartelling begon. De keizer heeft geen kleren, geen garderobe, geen vrouw en geen toekomstplannen. Hij heeft vier fossielen achtergelaten bij vier historische gebouwen. Hier slaapt de herinnering van een geschiedenis. De zon brengt vier en veertig graden in het open veld van de vierde september. Over droogte van vier weidse Spaanse heuvels verspreidt zich een aroma van vier rijpe sinaasappelen. Vier vrouwen babbelen, fluisteren over vier mijlpalen in de geschiedenis, een nieuw domein. Ze hebben er over gelezen bij 't meer van ’t Circus in een oude krant. De grijze man praat met tuinkabouters, overal op de wereld zien ze hem komen en gaan, om zijn verhalen te vertellen aan de tuinkabouters. In het warme middagcircus lopen vier vrolijke, bruingezonde, Spaanse jongens met acht benen in de lucht met hun handen in het warme, zoete water van de rivier. Ze houden samen een bal in de lucht. De avond nadert met een dichterlijke natuur, een zangerige luwte. Violette herinnert zich een aan haar bekend land in de bergen. Een vakantie vier eeuwen geleden bij de vierkante vijver. Aan een rode waslijn tussen vier kromme bomen, nabij een kleine kampeertent, niet ver van Violette, die in werkelijkheid veel mooier is, hangen vier onderbroeken te drogen. James Absurdy schrijft vier korte gedichten over stilte, de vierde stilte van het zesde verhaal.

 

Rekbare realiteit (Yoga)

Geschreven door mobar

Hij staat nog op gelukkig in volle glorie iedere ochtend, een vlaggenmast zonder viagra en een Goddelijke theemuts hij tintelt nog gevoelig bij aanraking mijn linkerbeen jeukt hinkelt naar mijn oorsprong is een beetje langer dan mijn geheugen de zon aait stevig mijn linkeroor een muziekinstrument vol rekbare liefde in elkaar gegrepen ernst van door elkaar bewegen lijk ik te leven duw ik de paarden langs mijn karikatuur die over de oevers loopt nog in de stilte een tropen hitte warm eiland van verbetenheid bronstig door de liefde op de stoep praten vrouwen de hond dood informatie bevat details via het breedband internet lijk ik nog gedeeltelijk verloren liefde met haaientanden drijf ik naar zee tandeloos zonder aandacht veroorzaak ik een tsunamie van echte liefde bloed van onschuld gewoon zoals ik ben zit ik in elkaar onopvouwbaar lenig in yogazit verken ik rekbare realiteit

 

Bloed = Lichaamstaal

Geschreven door mobar

Sfeervolle zomer mug in warme slaapkamer eindelijk gezelschap!

Gewoontegetrouw

Geschreven door mobar

Zou er uit onbegrip een leven zijn te maken alle gewoontes en afspraken als trage ballast overboord of dat je terugkomt in de nacht dromend als die zelf beschreven schim dansend, en lachend naar vrienden die geen brieven meer schrijven naar het duister, van jouw verleden zijn er zoveel papieren bootjes gevouwen en uitgevaren naar de woordenzee aanvaard, als dichter in het vaderland terwijl moeder crepeert op zwarte aarde voel je de schaduw van de schimmenzee het zware zwaard boven de tuinpoort gewoontegetrouw, bevriend met een illusie.

De nacht op het verlaten strand

zaterdag 2 maart 2013

De nacht op het verlaten strand

Voor iedereen die mij niet kent, en nooit zal leren kennen, en voor alle mensen die mij plotseling vergeten zijn door te dromen in het duister, met slechts één verlangen, de behoefte mij uit het geheugen te wissen, door nooit meer aan mij te denken. Dit nachtelijke avontuur is de letterlijke weergave van een droom, zoals ik mij die kan herinneren, door de letterlijke betekenis ervan. Ik, Thomas bevond mij op

een verlaten strand, met een vrouw die ik slechts in dromen had leren kennen.

Het was op datzelfde verlaten strand, bij dat kampvuur en zij stond daar naakt.

Ik keek haar in haar mooie reebruine ogen, ze schreeuwde, radeloos, eenzaam, naakt.

Ze was woedend over wat ik haar had verteld. Mijn eenvoudige leven als ongelovige Thomas was haar in het verkeerde keelgat geschoten. Ze kon niet langer meer naar mijn simpele woorden, de woorden van een gewone man, luisteren.

Ze was verliefd op een Goddelijk persoon, maar door de lethargie waarin ze haar leven doorbracht, voelde de liefde koud aan, kouder dan aan te geven was door middel van een thermometer. Een geestelijke koude, die zelfs de meest bevroren zielen verder deed bevriezen, totdat er niets meer te bevriezen was. Ze stond bekend als ijskoningin, een dame met een bevroren hart en een roestig ego.

Ik probeerde haar te ontdooien, maar ook mijn woorden waren zinloos, omdat het menselijke woorden waren. En juist de menselijke woorden hadden haar bedrogen, hadden haar al die jaren voor gelogen. Woorden die niet langer betekenis hadden,

die door de herhaling alle betekenis hadden verloren. Nu was zij leger dan ooit, ik hield haar hand vast, wilde haar troosten. Ik had bijna spijt dat ik haar ooit iets had verteld, maar ik kon niet zwijgen. Zij moest het weten. Ik gooide wat brandhout op het vuur. Mijn wenkbrauwen trilden van de zenuwen, zoals ze altijd deden wanneer ik zenuwachtig probeerde te vertellen, dat ik, ondanks alles wat er in het verleden gebeurd was, van haar hield, en dat ik haar niet opnieuw zou verlaten. Ik zag haar tranen, alsmaar haar tranen, warme tranen, veel verdriet. Het was op hetzelfde strand, bij dat kampvuur. Ik moest haar troosten, maar zij liet zich niet troosten, zij was ontroostbaar geworden door haar eenzame leven. En ze wilde niets van mijn leven weten, zo ver vandaan was ik werkelijk van haar vandaan in haar gedachten.

Ze moest weer helemaal opnieuw beginnen, maar dat wist ze zelf ook wel, dat hoefde ik haar niet te vertellen. Eerst een beetje doodgaan, geestelijk sterven en dan opnieuw beginnen

Er zat een huivering in mijn denken, ik kon haar ook mijn ellende schenken, maar ik kon voor heel even, geen ellende meer bedenken. Ik had mijn eigen zorgen, grote zorgen over de toekomst. Ik warmde mijn ziel nog wat aan het vuur en besloot ook te gaan huilen. Ik bleef de hele nacht huilen bij het vuur en dacht aan mijn moeder, maar ik wist tijdens het huilen, dat mijn moeder niet aan mij dacht, en dat zelfs moederliefde kon slijten op de lange duur. Ik hield plotseling mijn hart vast en kneep haar in haar handen. Daarop gaf zij mij te kennen, dat de nacht lang had geduurd. De wind van zee voelde koud aan, we besloten weer terug naar het dorp te gaan, maar ik voelde dat de eenzaamheid haar voorgoed gevangen zou blijven houden.















*



© september 2009, mobar

Halfvol

Geschreven door mobar

Wat is het verschil tussen twijfel en ernst als iedereen vanuit zijn eigen straatje praat wat blijft er over van dromen naast het glas, dat alsmaar voller lijkt misschien beminnen we stilte koesterend in eenzaamheid dat het tenminste niet zo hoeft te zijn geen leegte in de nacht.

13 oktober 1999

vrijdag 21 december 2012

13 oktober 1999

Een andere naam















Jarenlang was Florian van Driesteveld op zoek naar een andere naam, eventueel een pseudoniem of anders een bijnaam. Een pseudoniem voor de maand, een pseudoniem voor zijn ellendige naam. Een bijnaam voor het karakter dat hij was geworden. Hij was geminderd met roken, dronk wat vaker uit de kraan, liep af en toe een blokje extra om, zijn conditie was redelijk, maar hij kon geen pseudoniem of bruikbare bijnaam vinden. En daar hunkerde hij naar, meer dan wat ook in zijn leven. Een huis, liefde, vriendschap, een bank, een bed, kleren, een fiets, hij had het allemaal al, het enige waar hij naar hunkerde was een andere naam. Hij zou zijn naam kunnen laten veranderen bij de burgerlijke stand, maar dan zou hij eersteen andere naam moeten verzinnen. En juist dat kon hij niet, hij was een pragmatische denker, hij hield niet van fantasie. Hij had geen fantasie. Hij was een fantasieloos mens.Die dertiende oktober van het jaar 1999 in de regenachtige hoofdstad van ons kikkerland, is Florian van Driesteveld vroeg opgestaan. Als hij, in de schrijfkamer, de computer aan heeft gezet, bemerkt hij een binnengekomen mail van Sally Winterflow.Hoi Lieve Florian,Grappig dat je lieve flamboyante vriend Hubert Stuipje een pseudoniem voor zichzelf heeft verzonnen. Okselaapje is een hele grappige naam. Als ik het goed begrijp is het een vrouwelijk aapje met een vrolijk blond kapsel. Heel lief dat hij haar dezelfde leeftijd heeft gegeven als die van mij. Het geeft mij de gelegenheid mij af en toe aan de domheid van deze unieke primaat te spiegelen. Zoals ik al schreef ben ik een oude ziel in een jong lichaam.Ik neem aan dat het bij Okselaapje ook zo is.Ik heb gehoord dat Hubert Stuipje een prachtig verhaal over een reis naar Portugal heeft geschreven, met Okselaapje in de hoofdrol. Ik wil dat verhaal heel erg graag eens lezen. Kun je het op één van de mij bekende schrijverssites plaatsen, dan lees ik het wel tijdens het surfen. Ik heb het heel erg druk in de boekenwinkel. Het is soms wel een saai leven, maar er zijn altijd weer situaties waar ik weer hoop uit kan putten, zoals wel nodig is tijdens het bestaan hier op aarde. Het best verkochte boek van de laatste weken is de nieuwe roman van Cassandra Daling, "De pientere cavia" over een jongetje dat zijn huisdier leert trampoline springen. Moet je echt een keer lezen, heeft Hubert Stuipje ook gedaan. Heb je al een andere naam voor jezelf verzonnen. Ik vind Florian van Driesteveld een prachtige naam hoor, daar is helemaal niets mis mee.Liefs, Sally Winterflow. Daar zit Florian van Driesteveld dan, achter de computer de schrijfkamer, iedereen heeft tegenwoordig een pseudoniem of een bijnaam, maar hij kan helemaal niets verzinnen. Verzinnen, daar heb je vrienden voor.































© oktober 2009, mobar

Teksten uit het verleden

zondag 1 april 2012

Teksten uit het verleden

...

Voorbij de tijd


Het handgebaar van de lente
streelt de eenzame wind

door doornen leert
het leven rozen streven
de strijd gaat door

ook onbemind.




Louter
11 augustus 2009
Fictie / Geen Thema / Geen Thema
Louter

En zelfs louter
en alleen mijn verlangen
heeft mijn leven al zo veranderd
dat het alleen maar goed kan zijn
dat jij bestaat daar op het strand
bij vreemde oceanen

ik denk dat we nog
veel fijns samen kunnen doen
ik voel al de weemoed van een zoen

en zelfs louter
en alleen mijn verlangen
veranderde mijn dagen volledig

ik hou zielsveel van je en hoop
dat er een oplossing komt voor de problemen
rond mijn verloren identiteit
en mijn zoek geraakte ego

en zelfs louter
en alleen mijn verlangen
heeft jou bang gemaakt
en dat is begrijpelijk

je hoeft niet zo onzeker te zijn
ik zal je helpen,ook al
ben ik zelf een emotioneel wrak
en denk ik vaak in uitersten
door mijn hevig drugs en
drank gebruik

en zelfs louter
en alleen mijn hunkering
heeft jou mij doen verlaten
wat eigenlijk logisch is
vanwege de tegenstrijdigheden
in mijn lege gevoel.


- mobar -

Klein geluk

zondag 25 oktober 2009

Klein geluk

Die Griekse eilandochtend, Oktober 2014, terwijl Adriaan Worteldans aan het lezen is, wordt Alfons Antana wakker met de stijve jongeheer van een Limburgse man. Hij besluit zijn zwembroek alvast aan te trekken, voor zover het touwtje niet knapt is alles nog te redden, mits hij met de juiste argumenten komt. De juiste argumenten zijn ook tijdens een vakantie noodzakelijk.Alfons heeft ook een boek, een iets dunner boek, dunne boeken lezen makkelijker,
"De duivenkwestie van Alkmaar",
en hij gaat daar vandaag mee beginnen. Alfons en Adriaan eten wat, ze roken wat, hij drinkt het laatste restje wijn, zonde om weg te gooien, van de vorige avond.
"Ik heb mijn zwembroek al aan"
laat Alfons weten.
"Dat is mooi, de zee is diep en onstuimig"
"We gaan"
"Okay"

De kleine huurauto daalt zonder gas te hoeven geven over de weg naar beneden richting strand, overal hangen badlakens, speelgoedbeesten, opblaasbare rubberboten, snorkels, zwembroeken, surfplanken. Maar Alfons Antana heeft voldoende aan een boek, als de Grieken tenminste een keer ophouden om hem zijn handtekening te vragen.Alfons is niet die vreemde gek, die verwende auteur die zijn geweten en grenzen niet kent, hij is de donkere Alfons, en hij gaat niet naar een psychiater maar naar een gebedsgenezeres, die verdomt goede gedichten schrijft, over de natuur en over metafysica. Het komt allemaal samen in haar dolzinnige beweringen, de legende valt op zijn plaats, de tijd heeft een bestemming."De duivenkwestie van Alkmaar", waarom heeft Adriaan dat boek voor hem uitgekozen, was er geen beter boek in de boekenwinkel, hij vraagt het zich af.Adriaan Worteldans verdwijnt langzaam in zee. De eerste bladzijde van de Duivenkwestie is behoorlijk saai, er komt geen enkele Amsterdammer in voor, en dat is toch een voorwaarde voor een goede argumentatie.Langzaam begint de lul, met zijn Limburgs accent, in zijn zwembroek te zwellen. Even die oogopslag, dat was genoeg voor een veel deftiger woord. Hij voelt zich schuldig, ziet alleen nog maar de snorkel van vriend Adriaan Worteldans in zee. De hete Griekse zon, bruint het zwoele lichaam van de donkere Alfons, die langzaam maar zeker zijn jonge heer weer onder controle krijgt. De eerste bladzijde van "de Duivenkwestie van Alkmaar" was echt knudde, een gevoelloos absurdistische lap tekst zonder enige aanwijzingen voor de lezer. Allemaal zonder emoties geschreven, droog voer voor verwende intellectuelen. De tweede bladzijde ligt nu naast hem in het warme strandzand. In de verte ziet hij de snorkel van Adriaan uit de golven steken. Af en toe beweegt het zware lichaam van de oudere al licht grijzende vriend zich boven de schuimende golven, als een verdwaalde zeeolifant op duikcursus. De omvang van zijn buik neemt met de lengte der dagen toe.Alfons laat zijn gedachten opnieuw naar de knappe jongeman met het Limburgs accent gaan. Hier is het veilig, alle maskers van de Christenen, en hoofddoekjes van de Moslims zijn afgevallen onder genadeloze ongenaakbare Griekse eilandzon die alle lijven bruint tot Olympische proporties. Het geluk ligt in het dromen. Dromen dat ooit alle taboes en vooroordelen de wereld uit zijn. Het leven bevrijdt is van de dominees, en moeder Theresa's en er eindelijk gelijkwaardigheid is tussen mens en dier, zee en land, kust en bergen, erotiek en liefde, vrijheid en kleinburgerlijkheid.Maar er is nog een lange weg te gaan, de inhoud van de zwembroek van Alfons knelt, zoals een rijpe banaan in een te krappe verpakking. Het touwtje zit te strak, hij heeft voor zichzelf ook een snorkel. Een snorkel met een extra lange luchtpijp, voor als hij langere tijd onder water moet blijven. De tijden veranderen, de mensen worden steeds vrijer, gelukkiger in hart en ziel. Het is niet meer zoals vroeger, toen leven door God verboden werd, en er mensen achter hem aan liepen, zonder hem te danken voor zijn handtekeningen.Er zijn mensen zat, die net zo gevoelig zijn als hij. Er kaatst weer hoop in de vakantiespiegel. Vooroordelen verdwijnen als een Adriaan Worteldans in de zee.Alfons Antana begint in zichzelf te praten.

Ik kan hier vandaan jouw gedachten lezen. Lieve vriend. Je hebt me gered uit de malaise, toen er geen hoop, huis of liefde was, heb jij mij weer op straat gezet, en dat was het beste wat je kon doen, gezien de situatie. Dankbaarheid alom, het Griekse zand kriebelt heet tussen mijn dijen. Ik ben de gelukkige vakantie lezer, de Antana van de zon, de aaibare smeerbaarheids factor van het geweten. Het geluk ligt voor het oprapen. Komt steeds dichterbij. Het geluk nadert snel. Als we niet opschieten.





© oktober 2009, mobar

English

zaterdag 27 juli 2013

Geese night

Geese night




Then during the sad beautiful geese night

we will heat the love

with that generous gesture of return.

27 mei 2012

Painting named Florian

Gedachten over een schilderij.

23-09-2009

11 stemmen Vier sterren
....
Painting named Florian


I finished that painting named Florian

although it took every breath

left inside of me



I struggled a while with that heart of mine

but found his truth and trust

right beside me.


( 301 x )

zaterdag 11 augustus 2012

Death

And the parrot was dead

the cage had fallen

father was guilty anyway

and the bird was cold, buried



mother began to stutter lively

and never stopped talking

about everything that ever went wrong

without the interference of time



the children slept

now under rain

in a different world

with masks

on their sudden faces

a whole planet of sadness

surrounded with silence.



- mobar -

Naaimachine 1- 4

dinsdag 21 februari 2012

Naaimachine 1- 4

Naaimachine deel 1


Door zijn werk in de wetenschap en zijn intieme lustcontact
met Veter Weetwinkel is Omber Wildtak altijd een rationele denker geweest met veel oog voor detail en vrouwelijke schoonheid.
Door zijn presenteerwerk voor radio de Bonte Kakel Papegaai
is Omber de laatste tijd wat losser geworden, zowel van geest als met de hand. Hij heeft de verschrikkingen van de eerste reis naar Vogelland van zich afgeschud.
Hij is eindelijk in het reine gekomen met zijn verleden. Omber heeft zelfs een verhaal geschreven over zijn herinneringen aan het Oeverlandschap, de natuurlijke wildernis van de oorsprong van zijn jeugd. Het landschap buiten de stad waar hij opgroeide.
Zoals jullie trouwe luisteraars van radio de Bonte Kakel Papegaai allemaal wel weten, zoekt Omber Wildtak momenteel via de mogelijkheden van Internet contact met intelligente vrouwen, die hem kunnen helpen met de ontwikkeling van een gevoelsleven en het maken van een kostuum om te dragen tijdens het verhalenbal.
Aanmeldingen worden gratis voor eigen rekening verwerkt op de website van deze doofstomme papegaai, via een automatische functie.
Het ontwerp voor de jurk is te bezichtigen in Fort Paprika, nabij de hunebedden.
Ook daar zijn intekenbiljetten aanwezig. Neem wel zelf een ballpoint of een ganzenveer mee, en eventueel een potje inkt.

Naaimachine deel 2

Het was voor de kleine mensen in het dorp
in het geheel niet prettig te ervaren, dat de papegaai
doofstom was geworden. De radio-omroepers
hoopten dan ook spoedig dat er een oude naaister
met een heldere stem zou verschijnen.

Ondertussen was het druk op de veiling
in Fabrieksstad. Er werd een oude naaimachine
te koop aangebonden van een vlijtig type en een handig merk.
Het apparaat had de mogelijkheid tot alle nijverheid naaisteken,
en de kwaliteit van het afgeleverde naaiwerk was van een klasse apart.
Violetje had haar zinnen op het oude naaiapparaat gezet.
Zij zou daarmee de jurk kunnen maken die op het boekenbal de inzet
was. Haar eerste bod bedroeg: 100 euro.
Maar de burgermeester van Fabriekstad bood meer.
125 euro voor zijn kleindochter, die wel een naaimachine
kon gebruiken.
130 euro, Violetje stak haar hand op.
140 euro, de burgermeester bood meer.
150 euro, een vunzige man met een grauwblonde snor
begon mee te bieden.
160 euro, Violetje had de buit binnen.
Het echte naaiwerk kon beginnen.


Naaimachine deel 3


Gelukkig met haar nieuwe aanwinst, en nog wat
nagenietend over het feit dat ze de burgermeester
had afgetroefd, liep Violetje met de oude naaimachine
naar ’t naaiatelier waar ze de jurk zou gaan maken.

Het regende een beetje, Violetje had een stuk plastic
over de naaimachine gedaan. Het was nog een flink
eind lopen en de naaimachine werd steeds zwaarder.
Onder tussen neemt de reclamecampagne voor de Kakel Papegaai een nieuwe dimensie aan.
Omber Wildtak heeft een vluchtig hotmail contact met enkele van de luisteraars
van het radio programma, “Neem de tijd voor jezelf” dat zijn populariteit
vooral dankt aan het feit dat steeds meer mensen ontroerende gedichten opsturen.
Er is een zanger aangetrokken om deze gedichten tot fraaie liedjes om te vormen. Hij heeft een gitaar
en is een vriend van de collega en kruiwagen van Veter Weetwinkel.
Omber heeft zelf de tondeuse in de hand genomen om zijn wilde haren in te korten. Zoals dat werd gevraagd voor de fotopromotie. En nu, met veel korter haar, overpeinst hij het hotmail contact wat tot nu toe heeft plaats gevonden.
Eerst met een sprookjesachtige vrouw uit Belgisch Limburg, die bij een kabbelend beekje woonde,
en later met een vrouw uit Nederland, uit een stad aan de Gijzel, die bij een wildwater rivier woonde.
Allebei diep onder de indruk van zijn werk als wetenschapper.
Allebei een fan van zijn diepe warme stem.
Allebei verliefd op zijn donkere bruine ogen.

Naaimachine deel 4

De naaimachine werd steeds zwaarder, de regendruppels ook,
de afstand naar het naaiatelier leek langer dan ooit, en er
was geen gentleman die Violetje wilde helpen met
het dragen van het zware ding.
Even wenste zij zichzelf in de vijfde dimensie om
het aardse bestaan enigszins te verlichten, hield zij de hoop
op een vorm van verlossing hoog in het vaandel dat zij
op haar regenjas had bevestigd met een veiligheidsspeld.
Zij wist nog niet wat er de volgende dag zou gebeuren
in de studio van de razend populaire papegaai.
Het aanbieden van het contract aan de zanger Florus Tuindomein,
om twee keer per week gedichten te zingen,
met de begeleiding van zijn gitaar,
is een fluitje van een cent gebleken.
Florus kan nauwelijks zijn hoofd boven water houden,
dus ieder contract is voor hem welkom. Bijkomend voordeel is
ongetwijfeld dat Omber Wildtak weer wat meer tijd
voor zijn wetenschappelijk onderzoek krijgt.
En zo misschien eindelijk het trauma van het
vogeleiland kan neutraliseren.
Het hotmail contact is inmiddels gestopt, niemand kan
de onzinnige waanzin van meneer Wildtak nog verdragen.
Het enige wat hij nog kan doen is op zijn herinneringen varen.
Hoe was het ook al weer?
Tijdens die veelbelovende dagen?
Emotiewetenschapper is nu eenmaal
geen makkelijk beroep. Omber heeft het
onderste uit de kan moeten halen om zijn studie te bekostigen.
Zijn haren zijn inmiddels weer aangegroeid, het supersnelle
haargroeimiddel blijkt te werken, het recept met het ui
en de kruidenmix heeft zijn haardos flink doen groeien
een wilde bos hangt over zijn voorhoofd, zijn hoge voorhoofd,
een teken van intelligentie en een aanleg voor introversie.

Daarom zijn de vrouwen zo dol op hem.






....

Schrijver: Mobar ( laatste versie februari 2012.)





....

Gev i verl

maandag 4 februari 2013

Gev i verl

..

Maanspiegel

donderdag 27 september 2012

Maanspiegel ---

...

donderdag 25 juni 2009


De maan is mijn dode spiegel

De maan is mijn dode spiegel
ik verlang zo naar een vrouw
in mijn beweging, hunker ik
weiger ik, steiger ik, tijger ik
hijg ik, slik ik

mijn dode spiegel is mijn vrouw
kom bij me, hou me vast
hunker samen, laten we naakt zijn
ik huiver, maar voortaan niet alleen
streel mijn ego, laat tranen varen
samen varen

mijn dode spiegel is mijn verleden
het verlangen naar andere mannen
alleen maar mannen en andere manen
ik hunker, ik zei het je toch
ik hunker eenzaam in mijn eenvoud
en mijn ego, ik laat het varen
samen varen

mijn dode spiegel is de toekomst
en alles wat er fout kan gaan
het communiceren met andere mensen
ik maak fouten, kan het niet helpen
een mens maakt voortdurend fouten
maar laten we die fouten varen

samen varen

de maan is mijn dode spiegel
maar toch hou ik van jou.


Schrijver: mobar

Maanspiegel

zaterdag 3 maart 2012

Maanspiegel

....

donderdag 25 juni 2009


Betoverende maan


Daar hoog boven
het verlaten zuchtend landschap
straalt de betoverende maan
de maangeheimen
over een vergeten wereld
waar zij laatste bloemen telt
en zonder hoop
geen oordeel velt
droomt zij
over die aanhankelijke man
die elke avond
naar haar pijpen danst
en haar woord na woord
citeert uit
haar veel belovende bundels
woorden, teksten, dichten

dichtende dichters
onder de betoverende maan
hangen aan haar lippen
en vegen de mond af
met een zakdoek.


Schrijver: mobar

December 2012

Je nam me helemaal mee in dit schitterende gedicht Mobar! Een fijne dag! XX

mobar - 2-December-2012 21:00

thnx

--------------------------------------------------------------------------------





2-December-2012 17:17
ik ben nog niet helemaal mee maar zal herlezen. Alleszins bleef dit hangen:
komt er in een tas een boek voorbij
nog ongelezen, letterpril

mobar - 2-December-2012 21:00

Het is misschien iets te fragmentarisch, thnx.

--------------------------------------------------------------------------------





3-December-2012 16:40
Prachtig, vooral je vier laatste strofen!
x

mobar - 6-December-2012 1:30

Okay, misschien verwerk ik die nog eens tot een ander gedicht, thnx en fijne donderdag.

--------------------------------------------------------------------------------




6-December-2012 1:35
Wat in heel wat foto's niet eens te kieken viel, leg je hier perfect neer.

mobar - 21-December-2012 1:51

Bedankt voor deze mooie pluim, groetjes.

Liever weet ik niet

Liever weet ik niet

Dat ik naakt geen kleren behoef
op jouw saaie huppelweg
naar niemandsland

of sluit jij jouw ogen
omdat je niet wilt zien
de zaken van het leven

in de juiste verbanden
hopend op goede resultaten
niets anders te vernemen

hangt er een dikke mist over de afloop

gelukkig ben ik nog juist ontsnapt.



Schrijver: mobar
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 12:53
Reacties:

1 reacties:
Mobar Vorstkasteel10 juli 2009 13:01
lommert Reageer op Liever weet ik niet

Monday, August 11, 2008 23:01

indringend gebeuren...voelbaar


stevige groet
 Liever weet ik niet

Monday, August 11, 2008 22:42

bedrukt hoor xx©jade
 Liever weet ik niet

Monday, August 11, 2008 22:31

knap...liefs barbara
 Liever weet ik niet

Monday, August 11, 2008 22:20

zuur

 Liever weet ik niet

Monday, August 11, 2008 22:13

Droomstilte

Droomstilte

(vrijdag 10 juli 2009)


Zonder ziel

Aanschouw je

lachend lokken

absurde held

op wollen sokken

in de wetenschap

zonder berouw

weet je te vinden



laat niet meer los

zelfs in de kou

laat jij jouw winden

tussen onbeminde

mensen, zonder

leven, geen

vervulling, zonder

onbenul



in vreemde leegte

die ik bewonder.







Schrijver: mobar

zaterdag 29 juni 2013

zaterdag 29 juni 2013

Bomenland

Bomenland

woensdag 29 juli 2009


Van de bomen


Van de bomen

heb ik leren lezen

de rijpe vrouw

onheil te vrezen



door de bomen

ben ik weer gaan groeien

tussen het riet

bij wind te stoeien



tussen de bomen

heb ik leren leven

aan de natuur

mijn hart te geven.


Schrijver: Mobar
Geluk, Genegenheid, Natuur



 Van de bomen

Friday,  2009
Gewoonweg prachtig!


Friday, January 09, 2009 00:45

Wat fijn weer eens een bomengedicht van je te zien, heel mooi!



Van de bomen



Friday, January 09, 2009 00:00



heel mooi weer Mobar , bomen zijn de energie die wij nodig hebben om te leven . hoe vaak ben ik in een boom geklommen als kind, nu laat ik mijn klein kinderen er in klimmen yahete . Maria (Isolina )



Van de bomen



Thursday, January 08, 2009 23:55



Oh, wat prachtig weer geschreven, enne die bomen vind ik iedere keer geweldig mooi!

woensdag 16 mei 2012

woensdag 16 mei 2012

Droomstilte

...

vrijdag 10 juli 2009


Droomloos nooit

Het liefdesbed ligt stil
in een vijver van inktzwarte verveling
een eindeloze herhaling van niets
om over te dromen, alleen zinloze leegte
met de maan als klant van de nacht
en een vriendelijke hoer die naar me lacht
terwijl ik fluister over stilte, stoer, maar zacht
een vriendelijke vrouw die tot hem zingt
de vriend, die sprak over de aanleg
van een tuin, met vlindervogels
fascinerende wezens in de mooiste bomen
en een boek om in te lezen, over hoe
het is gekomen, dat de winter nadert
met een zielenpracht, zo groots en waarachtig
een eindeloze herhaling van niets
om over te dromen, alleen bitter verwoorde
leegte, waarvan je weet dat er geen einde is
geen enkel gebaar van de schreeuwende menigte
van oproerkraaiers en brave burgerij
geen enkele handdruk
van wij zijn voortaan vrienden
voor de toekomst en het leven
geen enkel hart, dat nog klopt voor de liefde
alleen maar leegte klopt er aan de deur
van een vergeten verleden
en een verloren toekomst

en tussen de regels
tussen het ritme van de woorden
vind je haar handschrift
het fijne van haar reacties
het medelevende en tragische ontroering
het vingervlugge compliment
der zielenvreugd, en je denkt nog aan haar

die je zo een mooi compliment gaf
over wat niet meer
dan een onnozel schrijfsel was
je acht je bijna echt bijzonder
maar het leven laat je niet toe
iets anders dan gewoon te zijn
gewoon en

droomloos nooit.


Schrijver: mobar

Wednesday, May 16, 2012 12:23

mooi verteld verhaal, maar of het alleen de huisvrouwen zzijn die zich laten verleiden bij de blokker, daar zet ik mijn ????? bij
liefs,J




Wednesday, May 16, 2012 10:18

Stilmakend. Bijzonder het onnodig lijden van extreem verschil beschreven terwijl dezelfde droom innerlijk leeft. Warme groet




Wednesday, May 16, 2012 07:36

zoveel waarheid in een prachtige tekst.

Het droomlandschap

maandag 20 februari 2012

Het droomlandschap

zondag 28 juni 2009


Het Droomlandschap

De zon zindert over het droomlandschap

je slaapt een uur lang in de concentratie

van een diepe droom

het leven houdt

zijn adem even in

de geest verlicht

de droomziel



de diepste droom vormt

jouw geheugen

tijdens deze droom

wordt jouw geheugen opgefrist

over het droomlandschap

waar bomen wuiven als wijven



de wijn is er zwaar

de olijven goed

vrouwen dansen

rond het vuur

kijken vurig naar de mannen

die met het lijf de ziel spiegelen



de muziek vertolkt er de trage hartslag

van tegelijkertijd misschien wel vier ruige honden

grootgrondbezitters die hun landgoederen

het liefst braak laten liggen

om er te kunnen jagen op wilde dieren

in de fijnzinnige schaduw van de oude bomen

van het natuurlijke Zuiden



ademt de vrouwenstem liefde

en zorgt de man voor het vlees

voldoende voedsel om te leven



Het Droomlandschap is het terrein

van de edelmoedige landarbeiders

een fantastische flora en fauna

de veeleisende druiven

de in het landschap verspreide kurken

in de korenvelden hoort de vrije mens nog de zee,



die fluistert over vreemdelingen, zonderlinge dwazen

altijd op weg, de zon achterna

een fles in de hand, een vuurtje

op een rots, een vrouw met een knots



Een kalende man met een grijze gloed

over zijn baard praat met kabouters

uit alle lagen van de bevolking



hier zijn we welkom, weet niemand

wie we zijn, doet onze naam of

status er niets meer toe



we kluiven gretig van het vlees

dansen robuust een polonaise

de polonaise van de rukwind

en het duivelse kwaad in de bergen

roodkapje heeft eindelijk haar handtekening

zonder argwaan in een agenda gezet

in een dagboek staat geschreven

het is nu vier minuten over vier

de Keizer heeft geen kleren

hij heeft voor de historische gebouwen

op achteloze wijze

een gedenkwaardig fossiel achtergelaten



de hele wereld moet het weten

dit is een mijlpaal in de geschiedenis

een nieuw domein,



ik heb er over gelezen

de zon brengt vierendertig graden

in de droogte van de weidse

zon aangeklaagde heuvels

om er een ansichtkaart te kopen

samen, in het warme middagcircus

lopen twee vrolijke jongens

als zonderlinge geesten

met beide benen in de lucht

op hun handen in het water

en later, tijdens de avond

hangt er een dichterlijke natuur

van een bekend land in de bergen

aan een rode waslijn tussen twee bomen

nabij een kleine tent niet ver van de verte

die in fantasie veel groter is

dan onze droom, door haast verloren



vaders met wanhopige rooksignalen

en moeders die struikelen over de vaatwas

van de al twintig jaar drie keer per etmaal

dienst doende gerookte visjes

spugen op het campinggras

dit moet al eeuwen zo gegaan zijn



toeristen zijn welkom als toeristen

nu de wc deur niet met een haakje

kan worden afgesloten

geen medelijden met het darmkanaa

lof enig gevoel voor een gevoelige blaas

er staat met agressieve letters

zoals die van Zuidelijke streken

een woord van drie letters

geschreven op de voordeur

die zoals gezegd niet dicht kan

hoe dichterlijk ik het ook probeer

ik ben de aftocht

de volmaakte domme jongen

op het te kleine fietsje

die alsmaar rondjes draait

en tegen dieren praat

samen met de honden

de uitgelaten honden

die blaffen naar de maan,



de droomnacht voorbij.





Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

 

 

 Het Droomlandschap

Thursday, August 07, 2008 21:12

Adembenemend, jouw dromen omvatten hele werelden...

Fijne avond!

verhavert Reageer op Het Droomlandschap

Thursday, August 07, 2008 18:39

wauw prachtig
liefs

Dina-Anna Reageer op Het Droomlandschap

Thursday, August 07, 2008 18:37

Weer hééél schitterend gevonden!!!

Liefs Dina

Narcis(t) Reageer op Het Droomlandschap

Thursday, August 07, 2008 18:34

Super mobar!

 Reageer op Het Droomlandschap

Thursday, August 07, 2008 16:31

de droomnacht van jou Mobar spannend inventief , mar zeer zeker boeiend geschreven
lieve groet Cobie
Goede middag
kuzzz

Littledolphin Reageer op Het Droomlandschap

Thursday, August 07, 2008 15:18

wohooooow mobar, wat een geheel! was wel ff onderweg om het te lezen maar echt superb!

Hubert Brieven

zaterdag 18 februari 2012

Brieven van Hubert Stuipje 1

Hubertsbrieven is het vervolg op Splintermansdroomwereld.


Jaap Smet en Jeroen Splinterman doen onderzoek
naar de brieven van Hubert Stuipje.



"Het lijkt mij duidelijk, dat het een man is die worstelt met het leven, beste Jeroen Splinterman". "En hij heeft een verhaal te vertellen, maar wat precies is nog niet helemaal duidelijk." " Laten we nog twee brieven die hij heeft geschreven lezen, en dan deze bijeenkomst naar aanleiding van de brieven van Hubert Stuipje besluiten." Het onweer buiten is voorbij, en ook de elektriciteit is weer aanwezig."Het gaat dus om de zevende en de achtste brief."" Ze lijken ook allemaal een soort van thema te hebben." En hij verteld over zijn beste vriend, Florian van Driesteveld,waarin hij kennelijk ook iets van zichzelf terugvindt." Een vreemdsoortige vriendschap tussen twee dertigers." Jeroen Splinterman kijkt jaap Smet aan en antwoordt: "Okay Jaap dat doen we".



Adviezen. Zevende brief van Hubert Stuipje aan de droomwereld.



Beste droomwereld,



Ik luister naar de adviezen, van de denkbeeldige slachtoffersdie ik leegzuig met mijn voortdurende dorst, naar de waarachtigheid van mensenbloed.Mijn dorst houdt mij in leven, maakt mij gelukkig. Het houdt de kwaliteit van mijn zaad op peil. Ik luister graag naar de adviezen, want niemand weet van mijn geheimen,de fantasieën van mijn droomwereld. Een wereld waarin ik functioneer als fabeldier, als minnaar als liefhebber, als professional, maar bovenal als vampier. Vampier van degoede geneugten der mensheid. Ik waag een blik op de nachtelijke sterrenhemel boven de wereldstad. Amsterdam is prachtig maar je moet overdag ook nog in het duister kunnen slapen, als je de hele nacht hebt zitten schrijven,wil je als vampier overdag geen licht of licht gevoel achter je ogen. Je moet ook nog kunnen slapen als je uitgeschreven bent.Ik verlang niet meer naar Florian van Driesteveld.We zullen nooit minnaars worden. Het zit niet in zijn natuur onbewegelijk te blijven. Hij houdt zijn denkspieren soepel, hij scoort vanuit de meest onmogelijke hoek, in het universum van de droomziel. De droomziel, heeft geen adviezen nodig.Het is de ziel uit de droomwereld, waaraan Florian van Driesteveld, de meeste van zijn gedichten heeft opgedragen, met een stille melancholie, die zich alleen openbaarttijdens sommige herfstdagen, omdat de tijd dan zichtbaar wordt, in de dauwdruppels op spinnenwebben. Zo ook die laatste herfst van de eeuw. De eeuw waar ik graag aan terugdenk.Die laatste herfst waar ik nog altijd graag over vertel, omdat er toen zoveel gebeurde, door hetgeen wat de prachtige gedichten van Florian van Driesteveld te weeg hadden gebracht.Het was een heerlijke tijd, zo ongemeen spannend en veel belovend. Ik denk er graag aan terug, omdat ik gretig terug denk aan alle slachtoffers die ik als vampier Hubert heb leeggezogen, tijdens de fantasieën over mijn verwilderde verlangens. En ik voel een tederheid in mijn verlangen, zijn gedachten te begrijpen. Mijn ziel heeft geen boodschap aan adviezen. De droomziel van Florian, is de beste gids tijdens dit leven, en behoeft geen reclame.



Gegroet, Hubert Stuipje. (Brief 7)



De heren wetenschappers Splinterman en Smet zwijgen. Dan eindelijk begint professor Jaap met een rustige stem met het voorlezen van de achtste brief.



Droomkoestering



Achtste brief van Hubert Stuipje aan de mogelijk bestaande droomwereld.



Beste droombol,



Ik koester het enthousiasme van Florian van Driesteveld als een droom. Hij was mijn meest gewillige slachtoffer van de alles ontzeggende liefde, de liefde van een vampier voor zijn menselijke liefdesprooi, het bruisende bloed van dertigers van het mannelijke geslacht. Nog altijd voel ik de energie van zijn sapstroom, de kracht van zijn mannelijkheid, de weldaad van zijn bloed, en ik spel zijn naam, uit dierlijke liefde, zuigende liefde, vampier liefdeen ik ga hem uitleggen en daarna nemen, nog een keer leegzuigen, de droomziel is van mij ook als het voorbij is gegaan, zonder dat wij het weten. Florian van Driesteveld is in mijn vampierziel opgenomen zoals een scheet in de wind, zoals suiker in een warm kopje thee.



Gegroet, Hubert Stuipje. (Brief 8).



"Dit klinkt gevaarlijk, Jaap." " Ik weet niet of ik als wetenschapper mijn naam Splinterman aan het rapport kan gaan verbinden." "Ik wil voorlopig nog jouw gesprekspartner zijn, ter ontleding van deze zorgvuldig bewaard gebleven brieven, maar verwacht niet teveel, ik ken het leven voornamelijk vanuit mijn eigen boeken, en daar kwam nooit een correspondentie aan te pas." "Ik heb verder nauwelijks contact met mijn lezers, ze komen en gaan zoals een omgeslagen bladzijde in een boek.""Maar gezien jouw reputatie, beste Jaap, geef ik ons project het voordeel van de twijfel." "Laat ik geen verwarring zaaien door meteen al mijn twijfels op tafel te leggen." "Je weet nooit van tevoren wat er nog allemaal meer een rol speelt in een mensenleven, maar toegegeven, er zit wel een drang van leven in het hele spul." " Laten we snel een afspraak maken voor de volgende bijeenkomst." Jaap kijkt Jeroen aan en antwoordt:



"Okay Jeroen, zoals je weet ben ik geen man van vooroordelen, wie weet wat er allemaal in een psyche omgaat bij het schrijven van dat soort fictie, het kan ook alleen maar louter fantasie zijn, tot morgen"



Jaap pakt zijn jas en gaat de deur uit om het weer te trotseren en thuis een zelfgemaakte maaltijd te nuttigen.



Morgen pakken de heren de draad weer op, en verdiepen zij zich verder in de brieven aan de droomwereld geschreven door Hubert Stuipje.



De beide wetenschappelijk verantwoorde professoren zitten de volgende dag weer gezellig met elkaar te keuvelen, met een vier granen koekje bij de koffie verbouwd door dik betaalde boeren. Ze moeten zich nog even ontspannen alvorens de zware taak van herijking van de menselijke ziel op zich te nemen aan de hand van de persoonlijke brieven van een gek, die leefde als dertiger tegen het einde van de vorige eeuw, en die een vreemdsoortige waan had dat hij wegens de smartrijke liefde, kon veranderen in een vampier, of een waanvoorstelling daarvan, wanneer hij daar behoefte aan had en het woord bloedvleermuis niet meer uit kon spreken, wegens een aanhoudend taalgebrek en lispelen van de tong, zijn gespleten en dubbel lispende tong die rauw uit zijn droge mond stak wanneer hij dorst kreeg en zijn priemende ogen in de leegte keken, naar onzichtbare bloemen die langzaam de tijd deden verwelken. De heren hebben al kennis kunnen maken met zijn vreemdsoortige neigingen betreffende de herenliefde, een heilig soort privaat vermaak, en ze zijn zich dan ook allebei zwaar bewust, dat hen nog een zware taak ligt bij het ontleden van alle brieven die Hubert Stuipje heeft geschreven, met als vermoedelijke doel meer inzicht in het leven te krijgen, al blijft dat natte vingerwerk. De heren drinken nog een laatste kopje koffie, bij voorkeur met rietsuiker gezoet, en leggen dan de negende, en ook de tiende brief op tafel. Deze keer is Jeroen Splinterman aan de beurt om ze voor te lezen. Hij doet dat met een soepele en aangename stem..Vreemde verlangensNegende brief van Hubert Stuipje aan de droomwereldBeste droompannenkoek,Ik, Hubert Stuipje, bekend van het dakterras bij de tennisclub, en het damesblad van Japanse siertuinliefhebbers, ik schrijf over de herfst van 1999. Middels het lidmaatschap van een plaatselijke vereniging voor geestelijk gestoorde kunstenaars, heeft Florian van Driesteveld , enkele jaren geprobeerd enige aansluiting te vinden in deze bewegende maatschappij van verloren zielen en opgepoetste ego's. En hij is het nog steeds aan het proberen. Florian probeert in beweging te blijven, als is het maar op een vierkante meter. Hij kan niet stil blijven zitten. Hij blijft mij bezoeken in mijn dromen. Hij kijkt naar mijn handen, hij blijft alsmaar kijken naar mijn handen en knijpt in mijn stevige mannenbillen. Ik begin vreemde verlangens te krijgen als ik aan zijn nek denk. Hij heeft daar van die grappige haren. Ik kan die vreemde verlangens niet goed onder woorden brengen. Het is zeker niet makkelijk voor een teleurgestelde vampier om zijn gevoelens onder woorden te brengen. Maar ik ga het heus proberen, dat beloof ik alvast. Dus maak je borst maar nat en haal wat extra koffie in huis. Gegroet, Hubert Stuipje, (Brief 9).Tegenstrijdige wereld. Tiende brief van Hubert Stuipje.Beste droom,Florian van Driesteveld probeert zich staande te houden in deze tegenstrijdige wereld.Hevige gevoelens van vriendschap veranderen in niets zeggende gevoelens van verlatenheid. Heftige gevoelens van samenhorigheid veranderen in zaligmakende eenzaamheid. Hij gaat er op uit. Hij ontmoet andere mensen. Hij maakt kennis met andere mensen. Hij probeert zich staande te houden. Niemand hoeft te weten dat hij de liefdesbeet van een vampier heeft moeten ondergaan en dat er een gevleugelde heksop zijn wereldbol heeft gescheten. Hij houdt zich staande. De wereld draait door.Hij heeft zijn beide voeten op de grond van moeder Aarde. Het lukt al een tijdje, maar er doen zich, zoals viel te verwachten, een fiks aantal problemen voor. Naarmate hij meer moeite doet om zijn plekje in de maatschappij te veroveren, blijken er steeds meer tegenkrachten in werking te worden gesteld, om de gevoelige Florian te dwarsbomen. Onze vriendschap is nog pril, onze vriendschap is altijd pril gebleven, mompelt hij zachtjes en hij schaamt zich omdat hij de liefde met een vampier heeft bedreven. Maar alles in het leven is de moeite waard totdat het tegendeel wordt bewezen.Gegroet, Hubert Stuipje, (Brief 10)Na het lezen van de tiende brief valt er een korte stilte. Jaap doet de brieven weer in de enveloppen. "Heb je nog iets van de blonde indianenvrouw vernomen" vraagt hij plots aan Jeroen die hem geïrriteerd aankijkt. "Hoezo, Jaap, daar zouden we hetniet meer over hebben" Jaap doet er beter aan verder te zwijgen,iets wat hem gemakkelijk afgaat omdat hij in zwijgen is geoefend, zoalsde dag in de nacht en het ei voorafgaande aan de kip. Hij zwijgt als het graf, zoals het graf alleen kan zwijgen. Rustig opent hij de enveloppe van de elfde brief.En zonder iets te zeggen geeft hij deze aan Jeroen Splinterman, die onmiddellijk begrijpt dat het zijn beurt is, om de brief voor te lezen..SociaalElfde brief van Hubert Stuipje.Beste droompauze,Wat eerst zo aantrekkelijk en erg sociaal leek, verandert langzaamin een alles overheersende nachtmerrie. Hij, Florian, is zoals wel vaker,enthousiast begonnen, met frisse moed, en een goed humeur. Hij genietvan alle aandacht voor zijn uitdagende persoonlijkheid en ontwapenende charme.Hij investeert al zijn geld in het materiaal om kunst mee te maken, en doet mee aan diverse groepstentoonstellingen van het gekke kunstenaars collectief. Maar Florian voelt ergens een leegte die blijft knagen aan zijn ziel. Daarom bezoekt hij mij tijdens mijn dromen, zich nog onbewust van mijn verlangens, om prachtige gedichten over hem te schrijven, omdat ik zijn liefde nooit kan overtreffen. Wat hij mij reeds heeft gegeven, daar kan niets meer overheen. We moeten wachten op een nieuwe eeuw, een nieuwe ochtend, een nieuwe lente, een nieuwe man, nieuw vers bloed, voor mijn vampier zielenzucht en eeuwige dorst. Pas dan kan ik weer gedichten schrijven, en aan nieuwe schilderijen beginnen. Ik, Hubert Stuipje, kan dan eindelijk beginnen met leven, en langzaam maar zeker mijn dromen verwezenlijken.Gegroet, Hubert Stuipje, (Brief 11)Nadat Jeroen Splinterman deze laatste woorden uit de elfde brief van Hubert Stuipje heeft voorgelezen, loopt Jaap even naar de keuken op koffie te maken.Daarna beginnen de heren te praten, ze proberen nu voorzichtig enkele bestaande theorieën over persoonlijkheidsstoornissen op de inhoud van de brieven te projecteren, maar eigenwijs als ze zijn, geven ze elkaar niet de tijd om naar elkaar te luisteren. Veel informatie gaat verloren door vooroordelen, en helaas hebben sommige wetenschappers nog steeds struisvogelveren op de reet van achteren. Laten we het er op houden, dat Jaap en Jeroen, het beste beentje voor zetten om er een fatsoenlijk rapport van te maken. En de winter is nog lang niet in zicht dus ze hebben de tijd om wat minder eigenwijs te worden, en eens goed te lezen wat er nu werkelijk staat, proberen te begrijpen waar het steeds waarschijnlijker om gaat.Wetenschapper zijn is een oefening in geduld. Gek zijn ook. Geduld is hetgeen wat we allemaal nodig hebben. Wetenschapper, bakker, tegelzetter, radio-omroeper, we zijnallemaal afhankelijk van ons geduld. Jeroen Splinterman moppert wat in de ruimte, de luxe ingerichte kantoorkamer van professor Smet. Jaap ziet er goed verzocht uit. Hij is een aantrekkelijke knappe man, en gelukkig werkt zijn brein iedere dag op volle snelheid. Het is geen wonder dat zijn baanbrekende werk op het gebied van de herwaardering van de menselijke ziel, door vriend en vijand bejubeld wordt, als zijnde één van de meest toonaangevende inzichten op het gebied van de vooruitgang van mensen die zichzelf zijn, op iedere moment van de dag, ongevraagd en zonder bedoelingen. Jaap hunkert naar verder inzicht in het leven van de eenzame gek, Hubert Stuipje. Jeroen Splinterman daarentegen is wat voorzichtiger, die bekijkt het liever van een afstand, trekt liever niet te snel conclusies, en houdt rekening met zijn reputatie van betrouwbaarheid op het hoogste niveau. Zolang er nog zulke erkentelijke wetenschappers bestaan is er vooralsnog geen reden om te klagen.Nadat Jeroen Splinterman de laatste woorden uit de elfde brief van Hubert Stuipje heeft voorgelezen in het kantoor van de firma Droogkloot en Weetwinkel in de binnenstad van Amsterdam, loopt Jaap Smet even naar de keuken op koffie te maken.Daarna beginnen de heren te praten, ze proberen nu voorzichtig enkele bestaande theorieën over persoonlijkheidsstoornissen op de inhoud van de brieven te projecteren, maar eigenwijs als ze zijn, geven ze elkaar niet de tijd om naar elkaar te luisteren. Veel informatie gaat verloren door vooroordelen, en helaas hebben sommige wetenschappers nog steeds struisvogelveren op de reet van achteren. Laten we het er op houden, dat Jaap en Jeroen, het beste beentje voor zetten om er een fatsoenlijk rapport van te maken. En de winter is nog lang niet in zicht dus ze hebben de tijd om wat minder eigenwijs te worden, en eens goed te lezen wat er nu werkelijk staat, proberen te begrijpen waar het steeds waarschijnlijker om gaat. De ontdekking van de droomwereld door een volkse schim, want immers wetenschapper zijn is een oefening in geduld, gek zijn ook. Leven is zeker een oefening in geduld. Geduld is hetgeen wat we allemaal nodig hebben. Wetenschapper, bakker, tegelzetter, radio-omroeper, we zijn allemaal afhankelijk van ons geduld. Jeroen Splinterman moppert wat in de ruimte, de luxe ingerichte kantoorkamer van de firma. Jaap Smet ziet er goed verzocht uit. Hij is een aantrekkelijke knappe man, en gelukkig werkt zijn brein iedere dag op volle snelheid. Het is geen wonder dat zijn baanbrekende werk op het gebied van de herwaardering van de menselijke ziel, door vriend en vijand bejubeld wordt, als zijnde één van de meest toonaangevende inzichten op het gebied van de vooruitgang van mensen die zichzelf zijn, op iedere moment van de dag, ongevraagd en zonder bedoelingen. De innerlijke droomwereld. Jaap hunkert naar verder inzicht in het leven van de eenzame gek, Hubert Stuipje. Jeroen Splinterman daarentegen is wat voorzichtiger, die bekijkt het liever van een afstand, trekt liever niet te snel conclusies, en houdt rekening met zijn reputatie van betrouwbaarheid op het hoogste niveau. Zolang er nog zulke erkentelijke wetenschappers bestaan is er vooralsnog geen reden om te klagen.De heren buigen de neuzen over de twaalfde, de dertiende, maar ook de veertiende brief van de heer Stuipje, die zich met woord jongleren behielp tijdens eenzame herfstnachten.NuttigTwaalfde brief van Hubert Stuipje..Alles wat ik heb gedaan, met of zonder hulpmiddelen, is van enig nut geweestdat kan niet anders. Anders heeft mijn leven als teleurgestelde vampier geen zin gehad.En zal mijn naam Hubert helaas niet naar de eeuwige verdoemenis gaan,wat nogmaals jammer is omdat daar misschien nog wat eer valt te behalen, meer dan hier waar de Andere van Duin een afgod is. Maar ik wil zeker niet cynisch klinkenof door sarcasme mijn goede naam hier binnen de zaligmakende schrijverswereld te grabbel gooien. Alle hoop heeft mijn ziel reeds verlaten, het enige wat mij nog rest is mijn liefde voor Florian verklaren als een bestaand verschijnsel, iets wat van buitenaf aan mij is opgedrongen door een zieke eenzame schrijver. Maar die liefde is niet te verklaren, maar daarom juist zo nuttig in het proberen, omdat ereen leven in ligt verborgen. Een verandering, een nieuw begin zonder gepaaid te worden door vrolijke watten. Een bruisend leven, veel echter en intenser dan de dagelijkse sleur van de censuur. Ik stel mij zo het leven van Florian voor. Ik heb beloofd over hem te schrijven. Hij is een man met de Borderline Persoonlijkheids Stoornis. Ik kan niet anders dan in zijn gedachten bestaan. Hij weet niet dat ik leef, maar ik leefom over hem te schrijven. Schrijven over zijn leven in het collectief. Het collectief van gekke kunstenaars, waarin hij zo veelbewogen een plaats had verworven, met zijn gezonde kijk op de juiste dingen des levens.(Brief 12 Hubert Stuipje.)


Acteurs en actrices



Dertiende brief van Hubert.



Het hele leven in een collectief is bedoeld als een schouwspel, met de deelnemers zelf als acteurs en actrices, intelligente mensen met inzicht. Gedreven acteurs en actrices,met een passie voor gekte, en alles wat met een gek door een deur kan gaan. Zonder keuze door het noodlot zo geworden, gestoord door het leven. Actrices en acteurs van het leven, het leven met een psychische handicap. Zo zijn zij geworden, dit is hen aangedaan. Zo zullen we ons ontwikkelen, denken ze. Blijven ze denken door de maatschappij zo nagewezen. Onze toekomst ligt verankerd in ons gekanker, denken ze verder. In het gewone gekanker op de dingen. En ze steken nog een sigaret op. Zeggen dat ze morgen stoppen met roken. Ze bietsen nog een sigaret. Voor de laatste keer, zeggen ze. En dat herhaalt zich keer op keer, totdat alle sigaretten op zijn, en er geen bier meer is te krijgen, dan klagen ze over de liefde en het gebrek aan liefde omdat het hedonisme tegenvalt. Ze schrijven er dagboeken overvol, maar het handschrift is onleesbaar, niet tegen het daglicht van de lezer bestand.Alles wat ik aan Florian vertelde heb ik in mezelf gevonden, ik had dat weemoedig gevoel over naakte seks in de blote natuur, maar ik was niet langer vrij tijdens het vrijen, begon ik te fantaseren over mannen vrijer dan mij, zonder verplichtingen op zondag. En Florian kwam telkens in mijn dromen.Totdat ik hem vroeg over zijn leven te vertellen. En dat heeft hij gedaan, nog lang nadat hij was verdwaald en sommige van ons hem nooit meer terug hebben gezien.(Brief 13)..Het toneelstukVeertiende brief van Hubert.Het toneelstuk kan in het algemeen worden beschouwd als een wezenlijk onderdeel van het leven. Het hele leven is fictie tot op een bepaalde hoogte. Dit kan voor het gemak als waarheid worden aangenomen en ingepast al onderdeel van de droomwereld.Wat er gebeurd is heeft geen kenmerkende eigenschappen die voor de werkelijkheid gelden, maar wat er gaat gebeuren vertegenwoordigd de werkelijkheid in hoge mate. We gaan middels de droomwereld tot inzichten komen.Maar de werkelijkheid past zich aan het gebeuren aan zoals een wortel aan de aarde,zoals een ijstaart aan de zon, zoals een vis in het water aan de komende winter.Het begin van de laatste winter van de eeuw en het begin van de eerste winter van de nieuwe eeuw, de vissen deden wat er moest gebeuren.Het decorum van het toneelstuk was een grote vissenkom.Maar Florian kreeg geen lucht onder water, ondanks zijn duikuitrusting. Hij moest knokken om niet te verdrinken. Hij was in het verkeerde toneelstuk terecht gekomen.En het leek alsof hij niet meer kon ontsnappen. Alsof de waanzin zijn gevoelswereld was gaan bepalen. En dat allemaal omdat de mens de theorieën van Darwin had versimpeld tot aapachtige proporties, allemaal hersenschimmen, eenzame individuen, verdwaalde hedonisten, die zich hoog hielden door anderen te beschimpen, geen dagelijks leesvoer, nog geen erectie waard, laat staan een ejaculatie. Darwin had gelijk, maar God ook een beetje..( Brief 14. H.S.)



"Het is duidelijk dat Hubert iets over het leven van zijn beste vriend Florian van Driesteveld wil vertellen" zegt Jeroen Splinterman na het lezen van de laatste woorden van brief veertien. "Ja, het lijkt er op dat beide dertigers het een en ander hebben meegemaakt op het gebied van initiatieven binnende geestelijke gezondheidszorg" merkt Jaap Smet vervolgens droog op. "Ja veel van die initiatieven beginnen met goede bedoelingen maar stranden als een vis in de woestijn als het gekke gehalte van de gekken maar gek genoeg is" zegtprofessor Splinterman niet zonder enige ironie." Ja, je denkt alles te weten, en dan gebeuren er zonderlinge dingen, mensen die te veel weten, mensen die te weinig weten, het loopt allemaal door elkaar,en wij wetenschappers hebben maar al te vaak het nakijken, terwijl de burgerman speelt op zijn gitaar" antwoordt de heer Smet, geheel zonder ironie. "Laten we niet te veel op de zaken vooruit lopen, beste Jaap""Liever nog geen conclusies""Okay Jeroen, de mens moet het uiteindelijk voornamelijk zelf doen, laten we verder lezen in de volgende brief" Echte liefde Vijftiende brief van Hubert aan de droomwereld. En Hubert Stuipje, ik in eigen persoon, ik geloof dat echte liefde de wereld wezenlijk en waarachtig verandert niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. Ik geloof het op het erewoord van mijn natte snaak en het bonzen van mijn liefdeshart met de veelzijdigheid van de gehele liefdestaak. Ik zal een nieuwe uitleg geven over het verenigingsleven.Van de gekke mens, ten opzichte van de normale mens. Opportunisme is onder gekken, niet minder voorkomend dan onder normale mensen. Iedereen moet zien zijn kop boven water te houden, anders verzuip je, zoals een nestje jonge poesjesop een warme najaarsmiddag door de wreedheid van een poezenhater. Ik probeer het leven van Florian van Driesteveld te begrijpen en dat kan alleen met heel veel liefde.(Brief 15, H.S.)"Hoop doet leven, en geloof doet hopen" merkt Jaap op."Ja, het lijkt er op alsof hij aan een wat ouder publiekzijn verhaal verteld" zegt Jeroen Splinterman, en zonderverder nog iets te zeggen beginnen ze aan brief zestien.

Red je zelf

Zestiende brief van Hubert aan de droomwereld.

Je moet je zien te redden met alles wat er te redden valt,anders valt alles in het niet bij de eigen werkelijkheid,en dat is waar we het mee moeten doen, die werkelijkheid tot aan de randen van de waanzin. Het noodlottig besef dat de liefde voor de fantasie de werkelijkheid zal overheersen, als oorzaak van alles wat het menselijk brein tot lijden aanzet. Het is nu al eerste zaak te overzien, wat er nodig is om te beginnen met schrijven. Een bezoek aan de kapper.Wat leuke nieuwe kleren. Een stevige broek. Wat nieuw zelfvertrouwen samengevoegd met het vertrouwen, dat er altijd al was. Je moet je zien te redden, dat is wat Florian van Driesteveld dacht toen hij voor het eerst liet merkendat Sally Winterflow voor hem misschien wel de ideale vrouw was.



(Brief 16, H.S).



"De ideale vrouw, de ideale vrouw bestaat niet" merkt Jaap op.



" Laten we eerst verder lezen" antwoordt Jeroen Splinterman.




Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Monkey

maandag 20 februari 2012

De roze aap

De roze gorilla kwam soms in een droomwereld, hij herinnerde zich dan het witte klooster waar hij als kind was opgegroeid. En waar hij werd opgesloten omdat hij een aapje was.

De dagen tussen de nonnen die met een streng gezicht naar hem glimlachten of hem een banaan toestopte.

Zijn gevecht met zijn ongeloof, wat zich uitte in verzet tegen de komst van Sinterklaas, en zijn gediscrimineerde zwarte knecht.

De roze gorilla had ook nachtmerries, dat hij in een zak werd meegenomen omdat hij stout was geweest. Omdat hij een keer bananenkauwgom had meegenomen zonder te betalen, omdat hij graag een nep tatoeage wilde, die je kon maken met de wikkel, daar hij de kauwgom niet eens lustte!

Hij had alles aan Donald verteld maar die geloofde niet in die geest, die dacht dat de roze gorilla het klooster had verzonnen, en dat van die bananen en die nonnen ook.

Totdat de roze gorilla het grijze schrift liet zien, met daarin de aantekeningen van de monniken en de geheimzinnige planten, die zij in de Middeleeuwen, samen met de bananen consumerende nonnen, op geneeskrachtige werking hadden getest. In het bijzonder de Calumbia Spontakia Vitalica Portugalia, had de aandacht van de twee vrienden, omdat een thee getrokken van het verse blad, kon leiden tot visioenen waarbij het verband tussen geest en ziel werd gelegd. De twee vrienden besloten om naar Portugal te reizen om te zoeken naar nog levende exemplaren van deze legendarische plant.

13 september 1994, Sàgres, Portugal.Terwijl Donald D. naar de sanitaire voorzieningen van de eenvoudige camping is, filosofeert de roze gorilla over het leven en religie.

God is eigenlijk een soort ijselijke Koningin, uitverkoren om op een zetel te zitten, in luxe te baden, opmerkingen te maken, adviezen te formuleren, gevangenen vrij te laten, bezoekers te ontvangen, geheimzinnig te glimlachen, en meer van dat soort goedbedoelde liefdadigheid, zonder zelf in actie te hoeven komen, wanneer de kust overstroomt, de zoveelste religieuze oorlog uitbreekt, de economie op zijn gat ligt, de werkeloosheid onder aardse mensen schrikbarend stijgt. Alles heeft een boodschap en een diepere bedoeling, door de glimlach van Hare Majesteit, een zorgelijke glimlach. Een glimlach met een diepere bedoeling. De roze gorilla voelde onvoldoende emotie om de beelden te omschrijven.Alsof een zware rugzak uit het verleden hem tegenhield. Alsof hij nog altijd met schuldgevoelens rond liep, op wat hij nooit had kunnen voorkomen, het uit elkaar vallen van een gezin, een gevoel van eenzaamheid waar hij ieder jaar met Kerst, vaak verdrietig aan dacht. De roze gorilla voelde wel tranen, maar die lagen in zijn hart bevroren, wachtend tot zijn ziel zou ontwaken.
De roze gorilla en Donald hebben nog een stukje authentiek Portugal bekeken. Helemaal in het meest Zuid Westelijke gedeelte van het land.Boerenland in de duinen, veel Agave en andere vetplanten, een totaal andere flora dan in Nederland. Een aantal bijenkasten op het ene na het andere oude landgoed, met kleinvee zoals bonte geiten, guitige zwijntjes, kippen en honden. Veel wilde vetplanten en ook planten met een ruw harig blad, maar nergens een Calumbia Spontakia Vitalica Portugalia. De zoektocht naar deze bijzondere plant lijkt op niets uit te lopen.Of is het verhaal van de Monniken toch niet waar, en is het gedroogde exemplaar een exemplaar van een uitgestorven plant. Zijn alle andere exemplaren door de geiten opgegeten. Op de heenweg kwamen ze een kudde geiten die de weg overstak tegen.Een aantal Quinto staat te koop. Het zijn oude landhuizen met een rustieke uitstraling. Donald is op zoek naar een naald en een draad om de tent te repareren, één van de ritsen is gescheurd en dat is lastig. Ze stoppen bij een surfwinkel, maar ook daar verkopen ze het niet. Terug op de camping zien ze dat de twee Duitse dichters ook weer bij de tent zijn gearriveerd. De "leukste" zwaait zelfs even naar Donald die de oude Duitse auto bestuurd.

De roze gorilla raakt hier niet opgewonden van, en besluit om weer wat te gaan schrijven, bijvoorbeeld over de hier veel voorkomende Eucalyptusbomen, die overal langs de weg staan, de oudere bladeren lang en smal, de jonge scheuten met het typische eucalyptusblad. Ook de dennenbomen zijn uitzonderlijk, vaak vlak boven de grond vertakt tot een prachtige parasol, enorme parasollen zodat het van veraf een soort reusachtig mos lijkt. De natuur laat mooie indrukken achter. Op de camping bij de tent hangt er nog wat was aan een waslijn te drogen.

De roze gorilla drinkt een kop koffie en denkt aan zijn kleine woning in de dierentuin van Amsterdam. De zoektocht is voor niets geweest, hij moet zich bezinnen op andere wegen om zijn doel te bereiken. Misschien dat het boek over de herfstbloemen hem meer gaat vertellen over de Calumbia Spontakia Vitalica Portugalia. Het is zeer belangrijk dat er wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan naar deze plant, die eetbaar is voor primaten, en een verhelderende werking heeft op de menselijke geest.



© januari 2010, februari 2012, Mobar V., Amsterdam.

Oud verhaal

Het cabaret van de ziel



Sylvanus, de middelste en slimste zoon van het in de ban geraakte volkse gezin Groentelijf, werd artistieke kunstschilder in het oude Amsterdam, maar ging failliet na afloop van zijn eerste tentoonstelling.



Sylvanus Groentelijf besteedde de rest van zijn leven aan het schrijven van een nooit gereed geraakt verhaal: Het cabaret van de ziel.



Dit is het verhaal waar Hubert Stuipje aka Okselaapje de hand op heeft proberen te leggen.

Hoofdrolspeler in dit verhaal is de paprikateler Arnold Roodkop, die tijdens een reünie van de middelbare tuinbouwschool, Sylvanus tegen het lijf loopt en hem een stapel brieven in zijn handen duwt, met de woorden "Jij bent ontmaskerd beste Sylvanus ! " "Jij bent Donald Dankzand". Sylvanus gaat ontmaskerd en ontnuchterd naar huis, neemt afscheid van zijn herinneringen en begint de brieven van Donald Dankzand te lezen. Onder sommige woorden staan rode strepen. Het papier ruikt naar paprika. Het papier ruikt zeer sterk naar paprika, de brieven zijn doordringt met paprika, het hele leven ruikt naar paprika, Okselaapje ruikt naar paprika, Hubert Stuipje ruikt naar paprika. Donald Dankzand ruikt naar paprika.

Arnold Roodkop is een paprika, een welbekend ras, genoemd naar de teler die de paprika gekruist heeft vanwege de zoetzure smaak en de wat slankere vorm met minder zaadlijsten. Sylvanus legt de brieven terzijde en leest het begin van zijn verhaal. Het cabaret van de ziel. Het komt hem zo bekend voor, hij aarzelt, maar dan toch, hij begint het verhaal voor zichzelf voor te lezen, het zijn, zijn eigen woorden, geschreven met een pen op tekenpapier in een oud schetsboek, waarin ook tekeningen van huizen staan.Het cabaret van de ziel. In de muffe slaapkamer van de meest moderne en succesvolle hedendaagse kunstenaar van het afgelopen decennia, slingerden de versleten kleren van de hardwerkende handarbeider in het rond. Arnold Roodkop had een gruwelijke hekel aan de kleren van de Keizer. De kleren van de Keizer, die veel van zijn collega's leken te moeten dragen, met altijd voor het gemak een zwarte barbiepop en een vibrator in de fluwelen binnenzak van het met gouden draden gestikte colbert. Hij vervloekte die kleren, de belachelijk dure colbertjasjes, en voor wurgseks geschikte stropdassen. Hij vervloekte die belachelijke poppen. De heren van stand, die hij vanuit zijn ogen had geobserveerd, ze droegen altijd dezelfde kleren. Lieten zich naaien door travestieten. Ze kozen altijd dezelfde stropdassen, ze waren eigendom geworden van de tijd, die hen wurgde in het aardse. Ze waren op aarde om te zijn wie ze waren. Er was voor hen in geen eeuwen iets veranderd. Het waren heren van stand uitblinkend in menselijkheid, schitterend in medemenselijkheid voor alle levende wezens hier op aarde. Maar ondertussen in het geheim schoten ze minnaars dood, lieten ze minnaressen lijden en vervloekten ze de Paus als een Jan Clausen. Ze droegen hun kleren met de nodige waarheid en waardigheid, en hadden een hekel aan Arnold Roodkop omdat hij vasthield aan zijn berenpakje, en niet veel meer bewoog buiten zijn slaapkamer, waarin de sjieke drankkast stond te slijten, verliefd op zijn dromen.Sylvanus Groentelijf leest in zijn zelfgeschreven verhaal Cabaret van de ziel en hij beseft dat hij Arnold Roodkop, die in werkelijkheid een bekende paprikateler is,heeft omgetoverd in een fantasie figuur, vol seksuele normen, en enerverend moraal een slimme fantast, die wonderbaarlijk goed tegen sterke drank kan, en eigenlijk nooit nuchter is, zelfs niet wanneer hij de liefde bedrijft met heldhaftige vlinders, die dikwijls over buikpijn klagen. Arnold Roodkop, de heldhaftige avonturier van de Middelbare tuinbouwschool, de pionier van de paprikateelt, hij is in de fantasie van Sylvanus Groentelijf verandert in een goedaardige gek, met melige fantasten, een kruidenier die dronken fluistert naar de radiostemmen in zijn geëigende hoofd, en af en toe de kwast ter hand neemt met een beestachtig resultaat, weer goed voor de nodige centjes, in dure galeries met deftige dameshondjes, geen enkele twijfel een eenheid met de verf en de kwast, dat doortastend vermogen, die eigen gemaakte blik der herkenning, de vuist van het volk. Arnold Roodkop die nooit een kater heeft en slechts in de verleden tijd leeft, omdat Sylvanus dat zo heeft willen schrijven in het Cabaret van de ziel, het Cabaret van Arnold Roodkop, de held uit zijn jong volwassen jeugd, treinreizen lang zat hij in zijn hoofd, en probeerde hij uit zijn hoofd te komen, maar tenslotte fantaseerde hij over een drankkast in de slaapkamer. Het was een briljant idee geweest zijn drankkast in de slaapkamer te plaatsen. En hij was al die jaren een lichtend voorbeeld geweest voor alle succesvolle kunstenaars, die hadden getracht hem te imiteren, door ook een drankkast in de slaapkamer te zetten. Het was een nationale trend geworden. Met naweeën in het buitenland. Het had ontzettend veel voordelen en nauwelijks nadelen. Arnold Roodkop vervloekte de politiek. Die meerijders. Vroeger toen hij nog onbekend was niet, maar later naarmate hij bekender werd steeds meer.Hij had zijn eigen werkelijkheid geschilderd. Hij had zijn eigen route uitgestippeld. Hij had tegen beterweten in zijn eigen nieuwsbronnen geraadpleegd. Tegen de muren stonden schilderijen. Sombere en vrolijke schilderijen gemaakt door een onbeholpen naakte ziel. Een gekrompen ego op zoek naar bevrijding, een leven buiten de paprika, en de niet zelf gekozen roem. Een ziel die het dansen was verleerd, maar de benen nog kon bewegen, maar niet buiten de slaapkamer. Niets buiten de eigen slaapkamer. Zelfs niet de dromen over brieven schrijven. Brieven die hij beter niet aan Sylvanus Groentelijf had kunnen schrijven. Een mens was nergens meer veilig.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.