woensdag 24 december 2014

Dieren van maart 21 -30 2011


Geschreven door Sally Winterflow   
Vlinders:
Dagpauwoog, kleine vos

Vogels:
Veldleeuwerik
Ttiftjaf

Drink nu


Geschreven door Saartje Saffrilon   

Drink uit de zoetste dromenbron
van taal en echte woordenkeuze
lees de letters en wees stil
je begeeft je tussen geletterde reuzen
 
vaak zonder licht, uit het gesticht
trekken ze lange clowneske neuzen

naar  een ieder die het leven blieft

zo blijven ze bij zichzelf geliefd.

dinsdag 23 december 2014

Stad in schemerverlangen (Miniatuur)


Geschreven door mobar   
Nog een keer daalt de herinnering naar toen, die dag, de mooie bloemen.
Er bestond onvoldoende tijd, en er was weinig geluk. De stad rook naar voorjaar en zuurstof. Jij zou je nergens mee bemoeien maar stond plots op de stoep met vragen waarop Violette geen antwoord wist. En toen je weer weg was hees ze haar broek op, vroeg zij zich af waar je was gebleven. Zij bleef alleen in dat leven van louter liefde geven. In de natuur die voorbij kwam filosofeerde ze niet over twijfel.
Violette liep niet mee met het nieuws om in de oude Volksbuurt te schrijven
over een poëtische werkelijkheid die zich daar ergens zou moeten bevinden.
Toen de cabaretier even niet oplette was de snotneus werkelijk zichzelf, geheel ontdaan voor altijd pleite.
In mistig schemerverlangen wuifden bloemen naar de woordenzee, in haar dagboekje opgeschreven, gaf ze wijze aanwijzingen aan de oude man. De hulpbehoevende zonderling die bleef vrezen voor de afstand. Het was misschien een mystieke werkelijkheid die alleen in dromen bestond, die een gevoel gaf aan de stad, toen jij als minnaar was verdwenen. Als een dauwdruppel die niet kon wachten op het zonlicht tussen woorden die door het verstandsbeeld niet bestonden zonder bestaansrecht, was je opgelost in warmte van genegenheid, zonder afscheid te nemen.
 

Meer van het Circus


Geschreven door mobar   

Het is zomermiddag bij het bonte circus, de vier circuspaarden
rusten in de schaduw van de vier groene bomen bij de rivier.
Ze zijn nu een behoorlijk eind naar het zuiden, Alfons,
Arnold, Alberto, Anita, Esther, Hubert, Florian en de andere artiesten van het circus. Ze lezen de vier plannen voor de nieuwe circusvoorstelling. Er gaan vier belangrijke zaken veranderen.
Een kalende man met een grijze gloed over zijn baard
praat met tuinkabouters, plastic, polyester, beton, hout, koper,
metaal, het maakt niet uit waarvan ze zijn gemaakt.
De grijze man praat met tuinkabouters over regering, politiek, seks, liefde en de maatschappij, uit alle lagen van de beschaafde bevolking.
Op een zonderlinge zomerdag zet een verliefd Roodkapje een handtekening in een oude agenda uit een andere tijd, die zij vond bij de vierkante vijver.
Het Middeleeuwse kasteel, het vierkante vismeer en de ophaalbrug,
worden overgedragen aan James Absurdy, de Amerikaanse schrijver.
Voor de voltooiing van zijn nieuwste roman. “ Het beste geluk is gratis ” heeft hij innerlijke rust nodig.
In een dagboek staat geschreven: Het is nu vier minuten over vier
op vier september, precies vier jaar geleden, toen de vierde jaartelling begon.
De keizer heeft geen kleren, geen garderobe, geen vrouw en geen
toekomstplannen. Hij heeft vier fossielen achtergelaten bij vier historische gebouwen.
Hier slaapt de herinnering van een geschiedenis.
De zon brengt vier en veertig graden in het open veld van de vierde september.
Over droogte van vier weidse Spaanse heuvels verspreidt zich een aroma van vier rijpe sinaasappelen.
Vier vrouwen babbelen, fluisteren over vier mijlpalen in de geschiedenis, een nieuw domein. Ze hebben er over gelezen bij 't meer van ’t Circus in een oude krant.
De grijze man praat met tuinkabouters, overal op de wereld zien
ze hem komen en gaan, om zijn verhalen te vertellen aan de tuinkabouters.
In het warme middagcircus lopen vier vrolijke, bruingezonde, Spaanse jongens met acht benen in de lucht met hun handen in het warme, zoete water van de rivier. Ze houden samen een bal in de lucht.
De avond nadert met een dichterlijke natuur, een zangerige luwte.
Violette herinnert zich een aan haar bekend land in de bergen.
Een vakantie vier eeuwen geleden bij de vierkante vijver.
Aan een rode waslijn tussen vier kromme bomen, nabij een kleine kampeertent, niet ver van Violette, die in werkelijkheid veel mooier is, hangen vier onderbroeken te drogen.
James Absurdy schrijft vier korte gedichten over stilte, de vierde stilte van het zesde verhaal.
 

dinsdag 16 december 2014

Rekbare realiteit (Yoga)


Geschreven door mobar   



Hij staat nog op
gelukkig in volle glorie
iedere ochtend, een vlaggenmast
zonder viagra
en een Goddelijke theemuts
hij tintelt nog
gevoelig bij aanraking
mijn linkerbeen jeukt
hinkelt naar mijn oorsprong
is een beetje langer
dan mijn geheugen

de zon aait stevig
mijn linkeroor
een muziekinstrument
vol rekbare liefde
in elkaar gegrepen
ernst van
door elkaar bewegen
lijk ik te leven
duw ik de paarden
langs mijn karikatuur
die over de oevers loopt
nog in de stilte
een tropen hitte warm
eiland van verbetenheid
bronstig door de liefde
op de stoep
praten vrouwen
de hond dood

informatie bevat details
via het breedband internet
lijk ik nog gedeeltelijk
verloren liefde
met haaientanden
drijf ik naar zee
tandeloos zonder aandacht
veroorzaak ik een tsunamie
van echte liefde
bloed van onschuld
gewoon zoals ik ben
zit ik in elkaar
onopvouwbaar lenig
in yogazit

verken ik
rekbare realiteit
 

Bloed = Lichaamstaal


Geschreven door mobar   

Sfeervolle zomer
mug in warme slaapkamer
eindelijk gezelschap!

Gewoontegetrouw


Geschreven door mobar   
Zou er uit onbegrip
een leven zijn te maken
alle gewoontes en afspraken
als trage ballast overboord

of dat je terugkomt in de nacht
dromend als die zelf beschreven schim
dansend, en lachend naar vrienden
die geen brieven meer schrijven
naar het duister, van jouw verleden

zijn er zoveel papieren bootjes gevouwen
en uitgevaren naar de woordenzee
aanvaard, als dichter in het vaderland
terwijl moeder crepeert op zwarte aarde

voel je de schaduw van de schimmenzee
het zware zwaard boven de tuinpoort
gewoontegetrouw, bevriend met een illusie.

De nacht op het verlaten strand

zaterdag 2 maart 2013

De nacht op het verlaten strand








Voor iedereen die mij niet kent, en nooit zal leren kennen, en voor alle mensen die mij plotseling vergeten zijn door te dromen in het duister, met slechts één verlangen, de behoefte mij uit het geheugen te wissen, door nooit meer aan mij te denken. Dit nachtelijke avontuur is de letterlijke weergave van een droom, zoals ik mij die kan herinneren, door de letterlijke betekenis ervan. Ik, Thomas bevond mij op

een verlaten strand, met een vrouw die ik slechts in dromen had leren kennen.

Het was op datzelfde verlaten strand, bij dat kampvuur en zij stond daar naakt.

Ik keek haar in haar mooie reebruine ogen, ze schreeuwde, radeloos, eenzaam, naakt.

Ze was woedend over wat ik haar had verteld. Mijn eenvoudige leven als ongelovige Thomas was haar in het verkeerde keelgat geschoten. Ze kon niet langer meer naar mijn simpele woorden, de woorden van een gewone man, luisteren.

Ze was verliefd op een Goddelijk persoon, maar door de lethargie waarin ze haar leven doorbracht, voelde de liefde koud aan, kouder dan aan te geven was door middel van een thermometer. Een geestelijke koude, die zelfs de meest bevroren zielen verder deed bevriezen, totdat er niets meer te bevriezen was. Ze stond bekend als ijskoningin, een dame met een bevroren hart en een roestig ego.

Ik probeerde haar te ontdooien, maar ook mijn woorden waren zinloos, omdat het menselijke woorden waren. En juist de menselijke woorden hadden haar bedrogen, hadden haar al die jaren voor gelogen. Woorden die niet langer betekenis hadden,

die door de herhaling alle betekenis hadden verloren. Nu was zij leger dan ooit, ik hield haar hand vast, wilde haar troosten. Ik had bijna spijt dat ik haar ooit iets had verteld, maar ik kon niet zwijgen. Zij moest het weten. Ik gooide wat brandhout op het vuur. Mijn wenkbrauwen trilden van de zenuwen, zoals ze altijd deden wanneer ik zenuwachtig probeerde te vertellen, dat ik, ondanks alles wat er in het verleden gebeurd was, van haar hield, en dat ik haar niet opnieuw zou verlaten. Ik zag haar tranen, alsmaar haar tranen, warme tranen, veel verdriet. Het was op hetzelfde strand, bij dat kampvuur. Ik moest haar troosten, maar zij liet zich niet troosten, zij was ontroostbaar geworden door haar eenzame leven. En ze wilde niets van mijn leven weten, zo ver vandaan was ik werkelijk van haar vandaan in haar gedachten.

Ze moest weer helemaal opnieuw beginnen, maar dat wist ze zelf ook wel, dat hoefde ik haar niet te vertellen. Eerst een beetje doodgaan, geestelijk sterven en dan opnieuw beginnen

Er zat een huivering in mijn denken, ik kon haar ook mijn ellende schenken, maar ik kon voor heel even, geen ellende meer bedenken. Ik had mijn eigen zorgen, grote zorgen over de toekomst. Ik warmde mijn ziel nog wat aan het vuur en besloot ook te gaan huilen. Ik bleef de hele nacht huilen bij het vuur en dacht aan mijn moeder, maar ik wist tijdens het huilen, dat mijn moeder niet aan mij dacht, en dat zelfs moederliefde kon slijten op de lange duur. Ik hield plotseling mijn hart vast en kneep haar in haar handen. Daarop gaf zij mij te kennen, dat de nacht lang had geduurd. De wind van zee voelde koud aan, we besloten weer terug naar het dorp te gaan, maar ik voelde dat de eenzaamheid haar voorgoed gevangen zou blijven houden.















*



© september 2009, mobar

Halfvol


Geschreven door mobar   
Wat is het verschil
tussen twijfel en ernst
als iedereen
vanuit zijn eigen straatje praat
wat blijft er over van dromen
naast het glas,
dat alsmaar voller lijkt

misschien beminnen we stilte
koesterend in eenzaamheid
dat het tenminste
niet zo hoeft te zijn
geen leegte in de nacht.

zondag 14 december 2014

13 oktober 1999


vrijdag 21 december 2012

13 oktober 1999










Een andere naam















Jarenlang was Florian van Driesteveld op zoek naar een andere naam, eventueel een pseudoniem of anders een bijnaam. Een pseudoniem voor de maand, een pseudoniem voor zijn ellendige naam. Een bijnaam voor het karakter dat hij was geworden. Hij was geminderd met roken, dronk wat vaker uit de kraan, liep af en toe een blokje extra om, zijn conditie was redelijk, maar hij kon geen pseudoniem of bruikbare bijnaam vinden. En daar hunkerde hij naar, meer dan wat ook in zijn leven. Een huis, liefde, vriendschap, een bank, een bed, kleren, een fiets, hij had het allemaal al, het enige waar hij naar hunkerde was een andere naam. Hij zou zijn naam kunnen laten veranderen bij de burgerlijke stand, maar dan zou hij eersteen andere naam moeten verzinnen. En juist dat kon hij niet, hij was een pragmatische denker, hij hield niet van fantasie. Hij had geen fantasie. Hij was een fantasieloos mens.Die dertiende oktober van het jaar 1999 in de regenachtige hoofdstad van ons kikkerland, is Florian van Driesteveld vroeg opgestaan. Als hij, in de schrijfkamer, de computer aan heeft gezet, bemerkt hij een binnengekomen mail van Sally Winterflow.Hoi Lieve Florian,Grappig dat je lieve flamboyante vriend Hubert Stuipje een pseudoniem voor zichzelf heeft verzonnen. Okselaapje is een hele grappige naam. Als ik het goed begrijp is het een vrouwelijk aapje met een vrolijk blond kapsel. Heel lief dat hij haar dezelfde leeftijd heeft gegeven als die van mij. Het geeft mij de gelegenheid mij af en toe aan de domheid van deze unieke primaat te spiegelen. Zoals ik al schreef ben ik een oude ziel in een jong lichaam.Ik neem aan dat het bij Okselaapje ook zo is.Ik heb gehoord dat Hubert Stuipje een prachtig verhaal over een reis naar Portugal heeft geschreven, met Okselaapje in de hoofdrol. Ik wil dat verhaal heel erg graag eens lezen. Kun je het op één van de mij bekende schrijverssites plaatsen, dan lees ik het wel tijdens het surfen. Ik heb het heel erg druk in de boekenwinkel. Het is soms wel een saai leven, maar er zijn altijd weer situaties waar ik weer hoop uit kan putten, zoals wel nodig is tijdens het bestaan hier op aarde. Het best verkochte boek van de laatste weken is de nieuwe roman van Cassandra Daling, "De pientere cavia" over een jongetje dat zijn huisdier leert trampoline springen. Moet je echt een keer lezen, heeft Hubert Stuipje ook gedaan. Heb je al een andere naam voor jezelf verzonnen. Ik vind Florian van Driesteveld een prachtige naam hoor, daar is helemaal niets mis mee.Liefs, Sally Winterflow. Daar zit Florian van Driesteveld dan, achter de computer de schrijfkamer, iedereen heeft tegenwoordig een pseudoniem of een bijnaam, maar hij kan helemaal niets verzinnen. Verzinnen, daar heb je vrienden voor.































© oktober 2009, mobar

woensdag 3 december 2014

Teksten uit het verleden

zondag 1 april 2012

Teksten uit het verleden

...

Voorbij de tijd


Het handgebaar van de lente
streelt de eenzame wind

door doornen leert
het leven rozen streven
de strijd gaat door

ook onbemind.




Louter
11 augustus 2009
Fictie / Geen Thema / Geen Thema
Louter

En zelfs louter
en alleen mijn verlangen
heeft mijn leven al zo veranderd
dat het alleen maar goed kan zijn
dat jij bestaat daar op het strand
bij vreemde oceanen

ik denk dat we nog
veel fijns samen kunnen doen
ik voel al de weemoed van een zoen

en zelfs louter
en alleen mijn verlangen
veranderde mijn dagen volledig

ik hou zielsveel van je en hoop
dat er een oplossing komt voor de problemen
rond mijn verloren identiteit
en mijn zoek geraakte ego

en zelfs louter
en alleen mijn verlangen
heeft jou bang gemaakt
en dat is begrijpelijk

je hoeft niet zo onzeker te zijn
ik zal je helpen,ook al
ben ik zelf een emotioneel wrak
en denk ik vaak in uitersten
door mijn hevig drugs en
drank gebruik

en zelfs louter
en alleen mijn hunkering
heeft jou mij doen verlaten
wat eigenlijk logisch is
vanwege de tegenstrijdigheden
in mijn lege gevoel.


- mobar -